We gebruiken cookies voor een betere brows-ervaring. Door deze website te blijven gebruiken stemt u hiermee in.
Hier vind u meer informatie over ons gebruik van cookies en hoe u ze kunt uitschakelen.
De bediening van Tom en Mark is om levens te verfrissen. Dat zie je duidelijk in de video die ze delen van een groep geklede kinderen die lachen en dansen in het verfrissende water van een open douche. Dat was de eerste die ze aangelegd hadden. De twee mannen werken samen met inheemse kerken, waarmee ze in Haiti infiltratiesystemen aanleggen op waterbronnen. Daardoor wordt het leven van de mensen gemakkelijker en leven ze langer, en voorkomen ze dat het water door allerlei ziekten wordt besmet. Schoon drinkwater geeft de mensen hoop voor de toekomst.
Op school had ik een vriendin die ‘soms’ mijn vriendin was. We kenden elkaar uit onze kleine kerk, waar ik vrijwel het enige meisje was dat ongeveer dezelfde leeftijd had. Af en toe hingen we samen buiten bij onze school rond. Maar als we school hadden, was het een ander verhaal. Als ze me daar tegenkwam groette ze me af en toe, maar alleen als er niemand anders in de buurt was. Toen ik dat besefte, probeerde ik nog maar zelden haar aandacht te trekken wanneer we in het schoolgebouw waren. Ik wist waar de grens van onze vriendschap lag.
Ali was een mooie, slimme en getalenteerde tiener met ouders die veel van haar hielden. Toch was er nadat ze van school gekomen was iets dat haar ertoe bracht met heroïne te experimenteren. Haar ouders merkten dat ze veranderde, en toen ze uiteindelijk toegegeven had wat het met haar deed, stuurden ze haar naar een afkickcentrum. Toen ze van de heroïne af was, vroegen ze haar wat ze tegen haar vrienden zou zeggen die wel eens drugs wilden proberen. ‘Omdraaien en zo hard mogelijk wegrennen,’ zo zou haar advies luiden. ‘Alleen nee zeggen’ wat niet genoeg, daarvan was ze vast overtuigd.
Lang voor het beslissende moment waarop Billy Graham op zijn zestiende zijn leven aan Jezus gaf, was al duidelijk hoe gelovig zijn ouders waren. Beiden waren ze tot een diep persoonlijk geloof gekomen dankzij het gezin waarin zijzelf grootgebracht waren. Toen ze getrouwd waren, gaven Grahams ouders op hun beurt die erfenis weer door aan hun kinderen, die ze liefdevol en gelovig opvoedden. Ze leerden hen bidden en namen hen trouw mee naar de kerk. De stevige basis die Grahams ouders gelegd hadden, droeg eraan bij dat hij tot geloof kwam en uiteindelijk een bekende en vrijmoedige evangelist werd.
Het plotselinge overlijden van Bobby doordrong mij diep van de werkelijkheid van de dood en de kortheid van het leven. Mijn oude jeugdvriendin was pas vierentwintig, toen een tragisch ongeluk op een spiegelgladde, ijzige weg een einde aan haar leven maakte. Hoewel ze in een nogal disfunctionerend gezin was opgegroeid, leek ze de laatste tijd vooruit te gaan. Ook had ze recentelijk Jezus als haar Heer en Redder aangenomen. En nu was het zomaar afgelopen.
‘Magere lat, magere lat,’ riep een jongen. ‘Tante Sidonia!’, pestte een ander. ‘Schelden doet geen zeer,’ had ik terug kunnen zeggen. Maar zelfs als klein meisje, wist ik al dat het niet waar was. Gedachteloze, onaardige woorden doen wel degelijk pijn, soms zelfs heel erg. Bij mij lieten ze wonden achter waar ik nog heel lang last van had.
Lisa voelde geen enkele sympathie voor mensen die hun partner bedrogen . . . tot ze merkte dat haar eigen huwelijk haar totaal geen voldoening meer gaf en ze met gevaarlijke aanvechtingen te maken kreeg. Dankzij die pijnlijke ervaring kon ze beter meeleven met anderen en kreeg ze een nieuw inzicht in de uitspraak van Jezus: ´Wie van jullie zonder zonde, laat die als eerste een steen naar haar werpen’ (Joh. 8:7).
Ons jongste kleinkind, een jongen, is nog maar twee maanden oud. Toch neem ik kleine veranderingen waar, iedere keer dat ik hem zie. Toen ik laatst geluidjes naar hem maakte, keek hij me aan en lachte! Opeens moest ik huilen. Misschien was dat de vreugde, vermengd met de herinneringen aan de eerste lachjes van onze eigen kinderen. Dat was zo lang geleden, terwijl het soms lijkt of het pas gisteren was. Sommige momenten die we doormaken zijn niet te verklaren.
Als ik aan mijn vader denk, dan herinner ik me hem het best terwijl hij buiten aan het klussen of tuinieren is, of in de kelder in zijn werkruimte, die vol hing met allerlei fascinerende apparaten en hulpmiddelen. Zijn handen lagen nooit stil. Hij was altijd wel met iets bezig, soms met bouwen (een garage, of een vloertje, of een vogelhuisje), soms met sloten maken en soms met het ontwerpen van juwelen en voorwerpen van glas in lood.
Diane luisterde toe hoe de anderen in de groep om gebed vroegen voor familieleden of vrienden die het moeilijk hadden of ziek waren. Zelf had ze een familielid dat al jaren met een verslaving worstelde. Toch hield ze haar mond. Ze kon niet meer tegen de blik in de ogen van de mensen of de vragen of het ongevraagde advies die vaak kwamen als ze erover vertelde. Dit was een verzoek dat beter niet hardop uitgesproken kon worden. Anderen begrepen gewoon niet hoe iemand die in Jezus kon geloofde het toch elke dag weer zo moeilijk kon hebben met zo’n verslaving.
In 2005 vervalste ene Collins een rapport waardoor een zekere McGee vier jaar gevangenisstraf kreeg. Na zijn veroordeling zwoer McGee dat hij na zijn vrijlating Collins zou opzoeken en hem ‘terug zou pakken’. Uiteindelijk werd McGee vrijgesproken, maar toen was hij alles al kwijtgeraakt. Ondertussen kwam uit dat Collins talloze valse rapporten had opgesteld. Hij raakte zijn baan kwijt en verdween zelf voor geruime tijd achter de tralies. Maar beide mannen kwamen tot geloof terwijl ze in de gevangenis zaten.
Onze kleinkinderen drongen zich verrukt naar voren om de geredde zeearend van dichtbij te bekijken. Ze mochten hem zelfs even aaien. De vrijwilligster van de dierentuin vertelde van alles over de machtige vogel die ze op haar arm had zitten. Verbaasd hoorde ik haar vertellen dat dit mannetje een spanwijdte had van bijna twee meter, maar dat hij dankzij zijn holle botten nog geen vier kilo woog.
